1 Listopada 2020 r.
Uroczystość Wszystkich Świętych: 6:30 z różańcem za zmarłych, 8:30, 10:00, 11:00 (z racji epidemii, po tej Mszy Świętej nie ma procesji na cmentarz, oraz nie ma Mszy Świętej na cmentarzu) 13:00, 16:00, 18:00 i 20:00

2 Listopada 2020 r.
Dzień Zaduszny: 6.30 z różańcem za zmarłych, 8.30, 10.00, 11.30, 13.00, 16.00, 18.00, 20.00. Nie będzie też procesji i Mszy Świętej na cmentarzu parafialnym oraz przy PGO.

Zapraszamy do składania tzw. "przypominków za zmarłych", w godzinach pracy kancelarii parafialnej, czyli: w dni powszednie od 08.00 do 08.30 oraz od 17.00 do 18.00.

Zgodnie z tradycją "Przypominki listopadowe za zmarłych będą czytane każdego dnia codziennego o godzinie: 17:45. W niedziele przed Mszą Świętą o godzinie 8:30 i 10:00.

Będzie też Nowenna za Zmarłych, jako wyraz wdzięczności za dobra, jakie im zawdzięczamy, polecając Ich Miłosierdziu Bożemu. Nowennę za Zmarłych będziemy odprawiać przed Mszą Świętą o godzinie 18.00, w dniach od 1 do 9 listopada 2020 r. 

W naszym Sanktuarium, będzie też odprawiana Msza Święta za zmarłych Ojców Bernardynów, braci tego zakonu, dobroczyńców, budowniczych, zmarłych księży proboszczów i wikariuszy.
Msza Święta będzie sprawowana: 2 listopada o godzinie: 18:00.

Zgodnie z tradycją, wychodząc z kościoła, pod chórem będzie można złożyć ofiarę na tzw.: "podzwonne", aby dźwiękiem dzwonu i modlitwy, upraszać za Zmarłych niebo.

Odpust Zupełny za Zmarłych można uzyskiwać przez cały miesiąc listopad.

Należy nawiedzić pobożnie cmentarz w dniach 1-30 listopada i modlić się za dusze zmarłych, przy zachowaniu stałych warunków odpustu:

• stanu łaski uświęcającej,
• przyjętej w listopadzie Komunii św.,
• wolności od przywiązania do grzechu (nawet lekkiego),
• modlitwy w intencjach Ojca Świętego (np. “Ojcze nasz” i “Zdrowaś Mario”).

Ostatnia niedziela października jest w naszej diecezji przeznaczona na obchód rocznicy poświęcenia kościoła własnego, czyli parafialnej świątyni, w której „gromadzi się wspólnota chrześcijańska, aby słuchać słowa Bożego, zanosić modlitwy błagalne, wielbić Boga, a przede wszystkim sprawować sakramenty i gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament Eucharystii” (Dekret Świętej Kongregacji Sakramentów i Kultu Bożego z 29 maja 1977 r.).

Poświęcenie kościoła i ołtarza zalicza się do najbardziej uroczystych aktów liturgicznych, a obchód rocznicy tego wydarzenia jest podniesiony do rangi uroczystości.

Gdy dom, w którym się gromadzimy w każdą niedzielę, był jeszcze na etapie projektu, miał już wytyczony cel i zadanie: miał być miejscem spotkania człowieka z Bogiem i służyć jednoczeniu się ludzi z ich Stwórcą i Ojcem. Do chwili poświęcenia był jedynie zwykłym budynkiem. Po poświęceniu stał się „domem Bożym i bramą niebios (...) arką przymierza i mieszkaniem Boga z ludźmi” (por. Rdz 28,17-19).

22 października obchodzimy liturgiczne wspomnienie św. Jana Pawła II. Jest to także rocznica inauguracji jego pontyfikatu, która miała miejsce 22 października 1978 roku.

To wyjątkowy dzień, w którym znów staje koło nas papież, który prowadził Kościół przez 27 lat – mówi ks. prof. Jan Machniak, kierownik Katedry Teologii Duchowości Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie.

– Ojciec Święty pokazywał drogę wszystkim ludziom, jak iść, żeby budować pokój, zgodę, miłość i pokazywał przede wszystkim to, co dla nas wierzących jest najważniejsze, że Ewangelia Chrystusa ciągle jest aktualna dla wszystkich. Nie siła, przemoc, gwałt, ale miłość, przebaczenie, program ewangeliczny, program błogosławieństw – błogosławieni ubodzy w duchu, błogosławieni cisi, błogosławieni pokój czyniący. Można powiedzieć, że to był papież pielgrzym i taki pozostał. On wyznaczył drogę dla swoich następców – dla papieża Benedykta i Franciszka – tłumaczy ks. prof. Jan Machniak.

Karol Wojtyła przyszedł na świat 18 maja 1920 roku. W wieku dziewięciu lat stracił matkę, a mając dwadzieścia jeden – ojca. W roku 1938 podjął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie okupacji angażował się w pracę aktorską w konspiracyjnym Teatrze Rapsodycznym. W tym czasie powstało również wiele jego utworów poetyckich. Początkowo pracował w kamieniołomie w Zakrzówku, później w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim.

1942 to rok, w którym Wojtyła wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie. Równocześnie rozpoczął także w konspiracji naukę na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Od wybuchu Powstania w 1944 roku do końca wojny, jako przyszły kapłan, mieszkał w pałacu arcybiskupim. Święcenia kapłańskie z rąk kard. Adama Stefana Sapiehy otrzymał 1 listopada 1946 roku.

15 listopada 1946 roku wyjechał do Rzymu na studia na Papieskim Międzynarodowym Athenaeum Angelicum, które ukończył dwa lata później, otrzymując dyplom summa cum laude.

Pierwszą parafią, do której został skierowany, aby pełnić posługę kapłańską, była Niegowić. Później został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie.

Tytuł doktora teologii uzyskał w 1948 roku. Lata  1951-1953 to czas, w którym podjął się pisania pracy habilitacyjnej. Nie otrzymał jednak tytułu docenta, gdyż Ministerstwo Oświaty odrzuciło jego pracę. W roku 1956 objął katedrę etyki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Biskupem pomocniczym Krakowa i biskupem tytularnym Umbrii Karol Wojtyła został w 1958 roku. 30 grudnia 1963 roku został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Kardynałem został cztery lata później.

Po śmierci papieża Jana Pawła I został wybrany na papieża. Wyboru dokonano 16 października 1978 roku. Papież – Polak przyjął imię Jan Paweł II. Uroczysta inauguracja pontyfikatu nastąpiła 22 października.

Pontyfikat papieża Jana Pawła II trwał ponad 26 lat. W trakcie jego trwania papież mianował 232 kardynałów, ogłosił 1318 błogosławionych i 478 świętych. Napisał 14 encyklik, 14 adhortacji, 11 konstytucji oraz 43 listy apostolskie.

3 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie o godzinie 17.19, Jan Paweł II został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę w brzuch oraz rękę. Ocalenie od śmierci  zawdzięczał Matce Bożej Fatimskiej, której rocznicę objawień obchodzono w dniu zamachu na jego życie.

Jan Paweł II odszedł do Pana 2 kwietnia 2005 roku o godz. 21.37.

1 maja 2011 roku papież Benedykt XVI ogłosił Jana Pawła II błogosławionym. Kanonizacji papieża – Polaka dokonał papież Franciszek 27 kwietnia 2014 roku.

W niedzielę, 11 października 2020 r. w naszym kościele parafialnym odbyło się wyjątkowe wydarzenie: Zawiązanie wspólnoty Rycerzy Jana Pawła II.

Świadectwo wiary, pomoc potrzebującym to główne cele, jakie wyznaczyli sobie Rycerze Jana Pawła II, działający przy naszym Sanktuarium. Opiekunem duchowym jest ks. Ryszard Pawłowski.

Są obecni i aktywni nie tylko podczas obrzędów liturgicznych, ale i w świeckim życiu. Są przykładem na to jak dziś, mimo wielu codziennych obowiązków, można ofiarować coś od siebie.

Podstawowym celem Zakonu Rycerzy Jana Pawła II jest formacja katolickich mężczyzn świeckich na wzór św. Jana Pawła II (Karola Wojtyły), który niejednokrotnie swoim życiem dawał świadectwo męskości i świętości, pokazując, że te dwie wartości można połączyć na większą chwałę Bożą!

Ten zasadniczy cel Rycerze Jana Pawła II chcą realizować poprzez zaangażowanie w takie rodzaje aktywności jak:

1. Dążenie do świętości swoich członków,

2. Obrona wartości chrześcijańskich, w tym rodziny, życia (od poczęcia do naturalnej śmierci),

3. Dbanie o rozwój patriotyzmu i miłości ojczyzny,

4. Promocja nauczania Jana Pawła II,

5. Promowanie katolickiej duchowości świeckich,

6. Wzajemna pomoc bratnia,

7. Wspieranie duchowieństwa (w każdej dziedzinie życia),

8. Promocja duchowości mężczyzny,

9. Wspieranie chrześcijan.

www.rycerzejp2.com.pl 

5 października, w Kościele Katolickim, obchodzimy wspomnienie siostry Faustyny, mistyczki, która znana jest głównie jako pierwsza głosicielka kultu Bożego Miłosierdzia i autorka Dzienniczka.

O godzinie 15:00 Koronka do Miłosierdzia Bożego 5.10.2020 r. przy Figurce Fatimskiej, od strony Dworca PKS.

Helena Kowalska przyszła na świat 25 sierpnia 1905 roku jako trzecie z dziesięciorga dzieci Marianny i Stanisława Kowalskich, rolników ze wsi Głogowiec. Postać św. Siostry Faustyny Kowalskiej nierozerwalnie łączy się kultem Bożego Miłosierdzia, sam bowiem Bóg wybrał ją jako swoje narzędzie do rozgłaszania Jego czci. Ustanowił ją swoim głosem. Tej prostej i niewykształconej, ale jakże pokornej zakonnicy, Bóg powierzył misję Miłosierdzia. Nim to zadanie otrzymała – przeszła przez rozliczne doświadczenia, uciski i strapienia. Pochodziła bowiem z biednej i wielodzietnej rodziny chłopskiej, Głogowcu koło Turka. W dzieciństwie musiała więc ciężko pracować, do szkoły podstawowej uczęszczała tylko przez 3 zimny, by nauczyć się jedynie czytać, pisać i nieco rachować. W 16 roku życia podejmuje prac zarobkowych jako pomoc domowa. W dwudziestym roku życia, po wielu trudnościach wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia i przeżyła tam 13 lat. Pracowała w kuchni, ogrodzie, piekarni i przy furcie, w kilku domach zgromadzenia, najdłużej w Płocku, Wilnie i Krakowie. Doświadczała prób Krzyży, przechodziła oschłości wewnętrzne, silne pokusy przeciw wierze, poczucie całkowitego odrzucenia przez Boga, a także choroby I niezrozumienie ze strony otoczenia. Z jej dzienniczka dowiadujemy się, ze w czasie prywatnego objawienia w Płocku 22.02. 1931 r. otrzymała polecenie od Pana Jezusa, by szerzyła kult Miłosierdzia Bożego, oraz postarała się o namalowanie obrazu Pana Jezusa Miłosiernego, ze wzoru jakiego widziała.